Het was een rollercoaster vol prachtige momenten, maar ik had vaak nauwelijks tijd om echt stil te staan bij die successen – er was altijd wel een nieuw doel dat op me wachtte.
Soms vraag ik me af of ik er meer van had moeten genieten, maar mijn drang om de beste te zijn hield me gefocust. Die drang kwam niet alleen uit ambitie. Ik vond het als kind al heerlijk om rond te rennen en te spelen, niet omdat ik droomde van de Olympische Spelen maar gewoon omdat ik het lekker vond om te kunnen bewegen. Ik had toen nog geen idee van de impact die dit op mijn leven zou hebben.
Vanaf dat allereerste medaillemoment groeide mijn zelfvertrouwen, en wat voor anderen misschien een druk van buitenaf leek, werkte voor mij juist als een enorme boost. Toen de beste sprinters ter wereld me ineens serieus namen, wist ik het zeker. Ik zit op de juiste weg.
Toch kwam er een moment dat mijn lichaam me in de steek begon te laten. Die vanzelfsprekende explosiviteit was ineens niet meer zo vanzelfsprekend; mijn rug hield me steeds vaker tegen en maakte me onzeker. Het besef dat ik het hoogste podium misschien niet meer zou halen, deed pijn, maar uiteindelijk maakte dat het makkelijker om te stoppen. Het plezier dat me altijd had gedreven verdween langzaam, en dat was het teken om de reis af te sluiten en te gaan nadenken over een nieuwe weg.
Ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken en voor de mensen die me steunden. Mijn liefde voor de sport blijft, en ik wil die passie graag delen met de volgende generatie – als coach, mentor of inspirator.
Soms moet je gewoon beginnen met bewegen, want als je dingen in gang zet, weet je nooit wat voor moois het je kan brengen. Niet overdenken, maar gewoon doen!
